Human vs AI ใครเป็นเมเนเจอร์ได้ดีกว่ากัน?

การมี remote working ที่พนักงานกำหนดระยะเวลาทำงานที่ตรงกับไลฟ์สไตล์ของตัวเองได้ แต่พนักงานกลับไม่ทำงานตามที่ตั้งเป้าไว้

จะทำอย่างไรเมื่อการทำงานแบบ remote working ทำให้พนักงานมีความยืดหยุ่นในการทำงาน แถมมี flexi time ที่พนักงานกำหนดระยะเวลาทำงานที่ตรงกับไลฟ์สไตล์ของตัวเองได้ แต่ทำให้การทำงานไม่มีโครงสร้างชัดเจน ส่งผลให้พนักงานไม่ทำงาน ทำงานแต่ไม่ครบชั่วโมงที่ตั้งไว้ หรือทำงานในช่วงเวลาที่ไม่ตรงกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ

ปัญหาที่เกิดขึ้นอยู่ในขอบเขตความรับผิดชอบของเมเนเจอร์หรือผู้จัดการทีม ที่จะต้องเข้ามากำกับควบคุมดูแลให้พนักงานทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ ซึ่งทำให้ remote working กลายเป็นการเพิ่มภาระงานและความเครียดให้กับเหล่าเมเนเจอร์ที่ต้องคอยจู้จี้พนักงานของตนเองในเรื่องเล็กน้อยแทนที่จะไปโฟกัสเรื่องอื่นเช่น การสร้างสรรค์แผนงานใหม่หรือวางแผนการเติบโตของทีม

ในจุดนี้เองที่มีการทดลองนำ AI manager เข้ามาทำหน้าที่เมเนเจอร์ ช่วยกำหนดตารางเวลาทำงานและวางแผนงานที่ต้องทำล่วงหน้า การถูกแจ้งเตือนโดยระบบอัตโนมัติที่ไม่มีความรู้สึกทำให้พนักงานที่ถูกแจ้งเตือนไม่รู้สึกว่าถูกจับตามองและควบคุมมากเท่าผู้จัดการมาคอยเตือน เพราะ AI ได้ช่วยสร้างสภาพแวดล้อมในการทำงานที่ไม่ตัดสิน (non-judgmental setting)

จากการทดลองแบ่งพนักงานเป็น 3 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มที่มีผู้จัดการตามปกติ กลุ่มที่ใช้ AI manager และกลุ่มที่มีผู้จัดการทำงานร่วมกับ AI manager ผลการทดลองพบว่า กลุ่มที่มีผู้จัดการจัดตารางงานล่วงหน้าได้สำเร็จ 45% กลุ่มที่ใช้ AI manager ทำสำเร็จ 44% ส่วนกลุ่มที่มีผู้จัดการทำงานร่วมกับ AI manager สามารถจัดตารางงานล่วงหน้าได้สำเร็จถึง 72% แสดงให้เห็นว่า AI ไม่ได้ทำหน้าที่เมเนเจอร์ดีไปกว่ามนุษย์ แต่การทำงานร่วมกันระหว่างมนุษย์และ AI สามารถเพิ่มประสิทธิภาพของการทำงานได้

การเลือกใช้ AI เข้ามาแทนที่ทรัพยากรมนุษย์ทั้งหมดไม่ใช่ทางเลือกที่เหมาะสม แม้เทคโนโลยีจะพัฒนาจนสามารถช่วยจัดการงานง่ายๆ ได้ แต่ไม่สามารถทำงานที่มีความซับซ้อนได้เหมือนกับมนุษย์ และยังเสี่ยงต่อการเกิดภัยไซเบอร์ด้วย นอกจากนี้ เมื่อบริษัทใช้ระบบอัตโนมัติแทนที่คนมากขึ้นเท่าไหร่ บริษัทนั้นก็จะง่ายต่อการถูกแทนที่ด้วยระบบอัตโนมัติเช่นกัน

ขอบคุณข้อมูลจาก 

https://www.bbc.com/news/articles/c03lgz2zrg1o 

https://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=4739430

Article by Wannakorn Thongkaow